در زندگی پرشتاب و پرفشار امروز، یکی از چالش‌های مهم برای بسیاری از مراجعان ما، یافتن تعادل میان روابط صمیمی مختلف است. به‌ویژه، نحوه تقسیم زمان میان رابطه زناشویی و دوستی‌های اجتماعی، دغدغه‌ای پرتکرار در جلسات روان‌درمانی و زوج‌درمانی است. نادیده‌گرفتن هر یک از این حوزه‌ها می‌تواند تأثیرات عمیقی بر سلامت روان، رضایت زناشویی و احساس رضایت از زندگی برجای بگذارد. در این نوشتار، به بررسی اهمیت، پیامدهای زمان با همسر و زمان با دوستان، عدم تعادل و راهکارهای عملی برای مدیریت سالم این دو حوزه می‌پردازیم.
رابطه با همسر، قلب تپنده زندگی مشترک است. این رابطه برای بقا و شکوفایی نیاز به مراقبت مداوم دارد: گفت‌وگوهای صمیمی، حضور فعال، وقت‌گذرانی مشترک، و تقویت احساسات عاشقانه. وقتی زوجین به شکل آگاهانه برای با هم بودن وقت می‌گذارند، پیوند عاطفی‌شان عمیق‌تر می‌شود و توان آن‌ها برای مواجهه با چالش‌های روزمره نیز افزایش می‌یابد.
در مقابل، رابطه با دوستان بخشی مهم از هویت فردی، استقلال روانی و شبکه حمایتی ماست. دوستان فرصتی برای خندیدن، تخلیه روانی، دریافت بازخوردهای متفاوت و یادآوری بخش‌های دیگر وجود ما هستند بخش‌هایی که ممکن است در رابطه زناشویی کمتر دیده شوند. در واقع، ارتباط با دوستان، به‌ویژه برای حفظ سلامت روان و جلوگیری از وابستگی ناسالم، ضروری است.
در روابط بین‌فردی، تعادل یک اصل بنیادین است؛ زیرا عدم تعادل در اختصاص زمان و انرژی می‌تواند باعث آسیب‌های تدریجی اما عمیق در ساختار روانی فرد و کیفیت رابطه شود. وقتی یکی از دو حوزه مهم زندگی یعنی رابطه با همسر یا رابطه با دوستان نادیده گرفته می‌شود یا قربانی دیگری می‌گردد، آثار منفی آن نه تنها در کوتاه‌مدت، بلکه در بلندمدت نیز نمود پیدا می‌کند. این عدم توازن، معمولاً با نیت منفی آغاز نمی‌شود؛ اما بدون آگاهی، می‌تواند به فرسایش عاطفی، رنجش، و حتی گسست روانی منجر شود.
در این حالت، فرد به شکل آگاهانه یا ناخودآگاه، بخش عمده زمان، توجه و انرژی روانی خود را صرف روابط دوستانه می‌کند و رابطه زناشویی را به حاشیه می‌راند. در نتیجه:
در نقطه مقابل، برخی افراد به‌ویژه در اوایل ازدواج یا در روابط وابسته، بیش از اندازه به رابطه زناشویی می‌چسبند و ارتباط با دوستان را کمرنگ یا حذف می‌کنند. در چنین حالتی:
چه رابطه دوستانه فدای ازدواج شود و چه رابطه زناشویی فدای دوستی، نتیجه نهایی یک چیز است: عدم رضایت درونی، ناپایداری در هویت فردی و کاهش انعطاف روانی. این افراد معمولاً دچار نوسانات خلقی، تعارض‌های درونی و احساس بی‌توازنی مزمن می‌شوند. در جلسات روان‌درمانی، چنین مراجعانی اغلب از سردرگمی، رنجش پنهان یا احساس گم‌گشتگی در نقش‌ها و روابط خود شکایت می‌کنند.
اگر در ایجاد این تعادل به شکل پایدار دچار چالش هستید، مراجعه به متخصصان حوزه روانشناسی می‌تواند تحول‌آفرین باشد:
تعادل میان زمان با همسر و زمان با دوستان نه یک انتخاب تجملی، بلکه یک ضرورت برای حفظ سلامت روان و رضایت زناشویی است. رابطه سالم، رابطه‌ای است که در آن صمیمیت، استقلال، حمایت متقابل و رشد فردی همگی جایگاه دارند. با خودآگاهی، ارتباط صادقانه، برنامه‌ریزی هوشمندانه و گاه، دریافت کمک تخصصی، می‌توان به این تعادل دست یافت و از مزایای هر دو نوع رابطه بهره‌مند شد.
به‌عنوان یک روانشناس و متخصص زوج‌درمانی، من اکرم حجتی به بهبود روابط عاطفی و ارتقای کیفیت زندگی افراد و زوج‌ها متعهد هستم. با ترکیب دانش روانشناسی و مهارت‌های ارتباطی، به افراد کمک می‌کنم تا چالش‌های خود را بهتر مدیریت کنند و به یک زندگی متعادل‌تر دست یابند.
تمرکز اصلی من در جلسات درمانی، ایجاد روابط امن و پایدار و آموزش مهارت‌هایی است که تغییرات مثبت و مؤثر را در زندگی افراد به همراه داشته باشد.
